 |
||||
|
تنهای منظره
کاج های زیادی بلند. زاغ های زیادی سیاه. آسمان به اندازه آبی. سنگچین ها ، تماشا، تجرد. کوچه باغ فرا رفته تا هیچ. ناودان مزین به گنجشک. آفتاب صریح. خاک خوشنود. چشم تا کار می کرد هوش پاییز بود. ای عجیب قشنگ ! با نگاهی پر از لفظ مرطوب مثل خوابی پر از لکنت سبز یک باغ، چشم هایی شبیه حیای مشبک ، پلک های مردد مثل انگشت های پریشان خواب مسافر ! زیر بیداری بید های لب رود انس مثل یک مشت خاکستر محرمانه روی گرمای ادراک پاشیده می شد. فکر آهسته بود. آرزو دور بود مثل مرغی که روی درخت حکایت بخواند. سمت خیال دوست-برای ک.تینا
ماه رنگ تفسیر مس بود. مثل اندوه تفهیم بالا می آمد. سرو شیهه بارز خاک بود. کاج نزدیک مثل انبوه فهم صفحه ساده فصل را سایه میزد. کوفی خشک تیغال ها خوانده می شد. از زمین های تاریک بوی تشکیل ادراک می آمد. دوست توری هوش را روی اشیا لمس می کرد. جمله جاری جوی را می شنید، با خود انگار می گفت: هیچ حرفی به این روشنی نیست. من کنار زهاب فکر می کردم: امشب راه معراج اشیا چه صاف است ! متن قدیم شب
ای میان سخن های سبز نجومی ! برگ انجیر ظلمت عفت سبز را می رساند سینه آب در حسرت عکس یک باغ می سوزد. سیب روزانه در دهان طعم یک وهم دارد. ای هراس قدیم ! در خطاب تو انگشت های من از هوش رفتند. امشب دست هایم از شاخه اساطیری میوه می چینند. امشب هر درختی به اندازه ترس من برگ دارد. جرات حرف در هرم دیدار حل شد. ای سر آغاز های ملون! چشم های مرا در وزش های جادو حمایت کنید. من هنوز موهبت های مجهول شب را خواب می بینم. من هنوز تشنه آب های مشبک هستم. دگمه های لباسم رنگ اوراد اعصار جادوست. در علف زار پیش از شیوع تکلم آخرین جشن جسمانی ما بپا بود. من در این جشن موسیقی اختران را از درون سفالینه ها می شنیدم و نگاهم پر از کوچ جادوگران بود. ای قدیمی ترین عکس نرگس در آیینه حزن ! جذبه تو مرا همچنان برد. - تا هوای تکامل ؟ - شاید. در تب حرف ، آب بصیرت بنوشیم. زیر ارث پراکنده شب شرم پاک روایت روان است: در زمان های پیش از طلوع هجاها محشری از همه زندگان بود. از میان تمام حریفان فک من از غرور تکلم ترک خورد. بعد من که تا زانو در خلوص سکوت نباتی فرو رفته بودم دست و رو در تماشای اشکال شستم. بعد ، در فصل دیگر ، کفش های من از لفظ شبنم تر شد. بعد، وقتی که بالای سنگی نشستم هجرت سنگ را از جوار کف پای خود می شنیدم. بعد دیدم که از موسم دست هایم ذات هر شاخه پرهیز می کرد. ای شب ارتجالی ! دستمال من از خوشه خام تدبیر پر بود. پشت دیوار یک خواب سنگین یک پرنده از انس ظلمت می آمد دستمال مرا برد. اولین ریگ الهام در زیر پایم صدا کرد. خون من میزبان رقیق فضا شد. نبض من در میان عناصر شنا کرد. ای شب ... نه ، چه می گویم، آب شد جسم سرد مخاطب در اشراق گرم دریچه . سمت انگشت من با صفا شد. نزدیک دورها
زن دم درگاه بود با بدنی از همیشه. رفتم نزدیک: چشم ، مفصل شد. حرف بدل شد به پر، به شور، به اشراق. سایه بدل شد به آفتاب. رفتم قدری در آفتاب بگردم. دور شدم در اشاره های خوشایند: رفتم تا وعده گاه کودکی و شن ، تا وسط اشتباه های مفرح، تا همه چیزهای محض. رفتم نزدیک آب های مصور، پای درخت شکوفه دار گلابی با تنه ای از حضور. نبض می آمیخت با حقایق مرطوب. حیرت من با درخت قاتی می شد. دیدم در چند متری ملکوتم. دیدم قدری گرفته ام. انسان وقتی دلش گرفت از پی تدبیر می رود. من هم رفتم. رفتم تا میز، تا مزه ماست، تا طراوت سبزی . آنجا نان بود و استکان و تجرع: حنجره می سوخت در صراحت ودکا. باز که گشتم، زن دم درگاه بود با بدنی از همیشه ها جراحت. حنجره جوی آب را قوطی کنسرو خالی زخمی می کرد. هم سطر، هم سپید
صبح است. گنجشک محض می خواند. پاییز، روی وحدت دیوار اوراق می شود. رفتار آفتاب مفرح حجم فساد را از خواب می پراند: یک سیب در فرصت مشبک زنبیل می پوسد. حسی شبیه غربت اشیا از روی پلک می گذرد. بین درخت و ثانیه سبز تکرار لاجورد با حسرت کلام می آمیزد. اما ای حرمت سپیدی کاغذ ! نبض حروف ما در غیبت مرکب مشاق می زند. در ذهن حال ، جاذبه شکل از دست می رود. باید کتاب را بست. باید بلند شد در امتداد وقت قدم زد، گل را نگاه کرد، ابهام را شنید. باید دویدن تا ته بودن. باید به بوی خاک فنا رفت. باید به ملتقای درخت و خدا رسید. باید نشست نزدیک انبساط جایی میان بیخودی و کشف. وقت لطیف شن باران چشمان یک عبور
آسمان پر شد از خال پروانه های تماشا. عکس گنجشک افتاد در آب رفاقت. فصل پرپر شد از روی دیوار در امتداد غریزه. باد می آمد از سمت زنبیل سبز کرامت. شاخه مو به انگور مبتلا بود. کودک آمد جیب هایش پر از شور چیدن. (ای بهار جسارت ! امتداد تو در سایه کاج های تامل پاک شد.) کودک از پشت الفاظ تا علف های نرم تمایل دوید، رفت تا ماهیان همیشه. روی پاشویه حوض خون کودک پر از فلس تنهایی زندگی شد. بعد ، خاری پای او را خراشید. سوزش چشم روی علف ها فنا شد. (ای مصب سلامت ! شور تن در تو شیرین فرو می نشیند.) جیک جیک پریروز گنجشک های حیاط روی پیشانی فکر او ریخت . جوی آبی که از پای شمشاد ها تا تخیل روان بود جهل مطلوب تن را به همراه می برد. کودک از سهم شاداب خود دور می شد. زیر باران تعمیدی فصل حرمت رشد از سر شاخه های هلو روی پیراهنش ریخت. در مسیر غم صورتی رنگ اشیا ریگ های فراغت هنوز برق می زد. پشت تبخیر تدریجی موهبت ها شکل پرپرچه ها محو می شد. کودک از باطن حزن پرسید: تا غروب عروسک چه اندازه راه است؟ هجرت بزرگی از شاخه، او را تکان داد. پشت گل های دیگر صورتش کوچ می کرد. ( صبحگاهی در آن روزهای تماشا کوچ بازیچه ها را زیر شمشادهای جنوبی شنیدم. بعد، در زیر گرما مشتم از کاهش حجم انگور پر شد. بعد، بیماری آب در حوض های قدیمی فکرهای مرا تا ملامت کشانید. بعد ها، در تب حصبه دستم به ابعاد پنهان گل ها رسید. گرته دلپذیر تغافل روی شن های محسوس خاوش می شد. من روبرو می شدم با عروج درخت ، با شیوع پر یک کلاغ بهاره، با افول وزغ در سجایای نا روشن آب ، با صمیمیت گیج فواره حوض ، با طلوع تر سطل از پشت ابهام یک چاه.) کودک آمد میان هیاهوی ارقام. (ای بهشت پریشانی پاک پیش از تناسب ! خیس حسرت ، پی رخت آن روزها می شتابم.) کودک از پله های خطا رفت بالا. ارتعاشی به سطح فراغت دوید. وزن لبخندادراک کم شد. از آبها به بعد
روزی که دانش لب آب زندگی می کرد، انسان در تنبلی لطیف یک مرتع با فلسفه های لاجوردی خوش بود. در سمت پرنده فکر می کرد. با نبض درخت ، نبض او می زد. مغلوب شرایط شقایق بود. مفهوم درشت شط در قعر کلام او تلاطم داشت. انسان در متن عناصر می خوابید. نزدیک طلوع ترس، بیدار می شد. اما گاهی آواز غریب رشد در مفصل ترد لذت می پیچید. زانوی عروج خاکی می شد. آن وقت انگشت تکامل در هندسه دقیق اندوه تنها می ماند. آفتابی
صدای آب می آید ، مگر در نهر تنهایی چه می شویند؟ لباس لحظه ها پاک است. میان آفتاب هشتم دی ماه طنین برف ، نخ های تماشا ، چکه های وقت. طراوت روی آجرهاست، روی استخوان روز. چه می خواهیم؟ بخار فصل گرد واژه های ماست. دهان گلخانه فکر است. سفرهایی ترا در کوچه هاشان خواب می بینند. ترا در قریه های دور مرغانی بهم تبریک می گویند. چرا مردم نمی دانند که لادن اتفاقی نیست ، نمی دانند در چشمان دم جنبانک امروز برق آبهای شط دیروز است؟ چرا مردم نمی دانند که در گل های نا ممکن هوا سرد است؟ | ||||
|
