 |
||||
|
مرگ رنگ
رنگی کنار شب بی حرف مرده است. مرغی سیاه آمده از راههای دور می خواند از بلندی بام شب شکست. سرمست فتح آمده از راه این مرغ غم پرست. در این شکست رنگ از هم گسسته رشته هر آهنگ. تنها صدای مرغک بی باک گوش سکوت ساده می آراید با گوشوار پژواک. مرغ سیاه آمده از راههای دور بنشسته روی بام بلند شب شکست چون سنگ ، بی تکان. لغزانده چشم را بر شکل های درهم پندارش. خوابی شگفت می دهد آزارش: گل های رنگ سر زده از خاک های شب. در جاده های عطر پای نسیم مانده ز رفتار. هر دم پی فریبی ، این مرغ غم پرست نقشی کشد به یاری منقار. بندی گسسته است. خوابی شکسته است. رویای سرزمین افسانه شکفتن گل های رنگ را از یاد برده است. بی حرف باید از خم این ره عبور کرد: رنگی کنار این شب بی مرز مرده است. نایاب
شب ایستاده است. خیره نگاه او بر چهارچوب پنجره من. سر تا به پای پرسش، اما اندیشناک مانده و خاموش: شاید از هیچ سو جواب نیاید. دیری است مانده یک جسد سرد در خلوت کبود اتاقم. هر عضو آن ز عضو دگر دور مانده است ، گویی که قطعه ، قطعه دیگر را از خویش رانده است. از یاد رفته در تن او وحدت. بر چهرهاش که حیرت ماسیده روی آن سه حفره کبود که خالی است از تابش زمان. بویی فساد پرور و زهر آلود تا مرزهای دور خیالم دویده است. نقش زوال را بر هرچه هست، روشن و خوانا کشیده است. در اضطراب لحظه زنگار خورده ای که روزهای رفته در آن بود ناپدید، با ناخن این جسد را از هم شکافتم، رفتم درون هر رگ و هر استخوان آن اما از آنچه در پی آن بودم رنگی نیافتم. شب ایستاده است. خیره نگاه او بر چارچوب پنجره من. با جنبش است پیکر او گرم یک جدال . بسته است نقش بر تن لب هایش تصویر یک سوال. نقش
در شبی تاریک که صدایی با صدایی در نمی آمیخت و کسی کس را نمی دید از ره نزدیک ، یک نفر از صخره های کوه بالا رفت و به ناخن های خون آلود روی سنگی کند نقشی را و از آن پس ندیدش هیچکس دیگر. شسته باران رنگ خونی را که از زخم تنش جوشید و روی صخره ها خشکید. از میان برده است طوفان نقش هایی را که بجا ماند از کف پایش. گر نشان از هر که پرسی باز بر نخواهد آمد آوایش. آن شب هیچکس از ره نمی آمد تا خبر آرد از آن رنگی که در کار شکفتن بود. کوه: سنگین ، سرگران ،خونسرد. باد می آمد ، ولی خاموش. ابر پر می زد، ولی آرام. لیک آن لحظه که ناخن های دست آشنای راز رفت تا بر تخته سنگی کار کندن را کند آغاز ، رعد غرید ، کوه را لرزاند. برق روشن کرد سنگی را که حک شد روی آن در لحظه ای کوتاه پیکر نقشی که باید جاودان می ماند. امشب باد و باران هر دو می کوبند : باد خواهد برکند از جای سنگی را و باران هم خواهد از آن سنگ نقشی را فرو شوید. هر دو می کوشند. می خروشند. لیک سنگ بی محابا در ستیغ کوه مانده برجا استوار ، انگار با زنجیر پولادین. سال ها آن را نفرسوده است. کوشش هر چیز بیهوده است. کوه اگر بر خویشتن پیچد، سنگ بر جا همچنان خونسرد می ماند و نمی فرساید آن نقشی که رویش کند در یک فرصت باریک یک نفر کز صخره های کوه بالا رفت در شبی تاریک. وهم
جهان ، آلوده خواب است. فرو بسته است وحشت در به روی هر تپش ، هر بانگ چنان که من به روی خویش در این خلوت که نقش دلپذیرش نیست و دیوارش فرو می خواندم در گوش: میان این همه انگار چه پنهان رنگ ها دارد فریب زیست! شب از وحشت گرانبار است. جهان آلوده خواب است و من در وهم خود بیدار: چه دیگر طرح می ریزد فریب زیست در این خلوت که حیرت نقش دیوار است؟ اکنون هبوط رنگ
سال میان دو پلک را ثانیه هایی شبیه راز تولد بدرقه کردند. کم کم ، در ارتفاع خیس ملاقات صومعه نور ساخته می شد. حادثه از جنس ترس بود. ترس وارد ترکیب سنگ ها می شد. حنجره ای در ضخامت خنک باد غربت یک دوست را زمزمه می کرد. از سر باران تا ته پاییز تجربه های کبوترانه روان بود. باران وقتی که ایستاد منظره اوراق بود. وسعت مرطوب از نفس افتاد. قوس قزح در دهان حوصله ما آب شد. ای شور، ای قدیم
صبح شوری ابعاد عید ذایقه را سایه کرد . عکس من افتاد در مساحت تقویم: در خم آن کودکانه های مورب، روی سرازیری فراغت یک عید داد زدم: به ، چه هوایی ! در ریه هایم وضوح بال تمام پرنده های جهان بود. آن روز آب ، چه تر بود! باد به شکل لجاجت متواری بود. من همه مشق های هندسی ام را روی زمین چیده بودم. آن روز چند مثلث در آب غرق شدند. من گیج شدم، جست زدم روی کوه نقشه جغرافی: آی ، هلیکوپتر نجات ! طرح دهان در عبور باد به هم ریخت. ای وزش شور ، ای شدیدترین شکل! سایه لیوان آب را تا عطش این صداقت متلاشی راهنمایی کن. اینجا همیشه تیه
ظهر بود. ابتدای خدا بود. ریگ زار عفیف گوش می کرد، حرف های اساطیری آب را می شنید. آب مثل نگاهی به ابعاد ادراک. لکلک مثل یک اتفاق سفید بر لب برکه بود. حجم مرغوب خود را در تماشای تجرید می شست. چشم وارد فرصت آب می شد. طعم پاک اشارات روی ذوق نمک زار از یاد می رفت. باغ سبز تقرب تا کجای کویر صورت ناب یک خواب شیرین؟ ای شبیه مکث زیبا در حریم علف های قربت ! در چه سمت تماشا هیچ خوشرنگ سایه خواهد زد؟ کی انسان مثل آواز ایثار در کلام فضا کشف خواهد شد؟ ای شروع لطیف! جای الفاظ مجذوب ، خالی ! اینجا پرنده بود
ای عبور ظریف ! بال را معنی کن تا پر هوش من از حسادت بسوزد. ای حیات شدید ! ریشه های تو از مهلت نور آب می نوشد. آدمی زاد- این حجم غمناک- روی پاشویه وقت روز سرشاری حوض را خواب می بیند. ای کمی رفته بالاتر از واقعیت! با تکان لطیف غریزه ارث تاریک اشکال از بال های تو می ریزد. عصمت گیج پرواز مثل یک خط مغلق در شیار فضا رمز می پاشد. من وارث نقش فرش زمینم و همه انحناهای این حوضخانه، شکل آن کاسه مس هم سفره بوده با من از زمین های زبر غریزی تا تراشیدگی های وجدان امروز. ای نگاه تحرک ! حجم انگشت تکرار روزن التهاب مرا بست: پیش از این در لب سیب دست من شعله ور می شد. پیش از این یعنی روزگاری که انسان از اقوام یک شاخه بود. روزگاری که در سایه برگ ادراک روی پلک درشت بشارت خواب شیرینی از هوش می رفت، از تماشای سوی ستاره خون انسان پر از شمش اشراق می شد. ای حضور پریروز بدوی ! ای که با یک پرش از سر شاخه تا خاک حرمت زندگی را طرح می ریزی ! من پس از رفتن تو لب شط بانگ پاهای تند عطش را می شنیدم. بال حاضر جواب تو از سوال فضا پیش می افتد. آدمی زاد طومار طولانی انتظار است، ای پرنده ، ولی تو خال یک نقطه در صفحه ارتجال حیاتی. بی روزها عروسک
این وجودی که در نور ادراک مثل یک خواب رعنا نشسته روی پلک تماشا واژه هایی تر و تازه می پاشد. چشم هایش نفی تقویم سبز حیات است. صورتش مثل یک تکه تعطیل عهد دبستان سپید است. سال ها این سجود طراوت مثل خوشبختی ثابت روی زانوی آدینه ها می نشست. صبح ها مادر من برای گل زرد یک سبد آب می برد، من برای دهان تماشا میوه کال الهام میبردم. این تن بی شب و روز پشت باغ سراشیب ارقام مثل اسطوره می خفت. فکر من از شکاف تجرد به او دست می زد. هوش من پشت چشمان او آب می شد. روی پیشانی مطلق او وقت از دست می رفت. پشت شمشاد ها کاغذ جمعه ها را انس اندازه ها پاره می کرد. این حراج صداقت مثل یک شاخه تمرهندی در میان من و تلخی شنبه ها سایه می ریخت. یا شبیه هجومی لطیف قلعه ترس های مرا می گرفت. دست او مثل یک امتداد فراغت در کنار تکالیف من محو می شد. ( واقعیت کجا تازه تر بود ؟ من که مجذوب یک حجم بی درد بودم گاه در سینی فقر خانه میوه های فروزان الهام را دیده بودم. در نزول زبان خوشه های تکلم صدادارتر بود در فساد گل و گوشت نبض احساس من تند می شد. از پریشانی اطلسی ها روی وجدان من جذبه می ریخت. شبنم ابتکار حیات روی خاشاک برق می زد.) یک نفر باید از این حضور شکیبا با سفرهای تدریجی باغ چیزی بگوید. یک نفر باید این حجم کم را بفهمد، دست او را برای تپش های اطراف معنی کند، قطره ای وقت روی این صورت بی مخاطب بپاشد. یک نفر باید این نقطه محض را در مدار شعور عناصر بگرداند. یک نفر باید از پشت درهای روشن بیاید. گوش کن، یک نفر می دود روی پلک حوادث: کودکی رو به این سمت می آید. تا انتها حضور
امشب در یک خواب عجیب رو به سمت کلمات باز خواهد شد. باد چیزی خواهد گفت. سیب خواهد افتاد، روی اوصاف زمین خواهد غلتید، تا حضور وطن غایب شب خواهد رفت. سقف یک وهم فرو خواهد ریخت. چشم هوش محزون نباتی را خواهد دید. پیچکی دور تماشای خدا خواهد پیچید. راز ، سر خواهد رفت. ریشه زهد زمان خواهد پوسید. سر راه ظلمات لبه صحبت آب برق خواهد زد ، باطن آینه خواهد فهمید. امشب ساقه معنی را وزش دوست تکان خواهد داد، بهت پرپر خواهد شد. ته شب ، یک حشره قسمت خرم تنهایی را تجربه خواهد کرد. داخل واژه صبح صبح خواهد شد. | ||||
|
