 |
||||
|
تا گل هیچ
می رفتیم، و درختان چه بلند ، و تماشا چه سیاه ! راهی بود از ما تا گل هیچ . مرگی در دامنه ها ، ابری سر کوه ، مرغان لب زیست. می خواندیم : بی تو دری بودم به برون، و نگاهی به کران، و صدایی به کویر. می رفتیم، خاک از ما می ترسید، و زمان بر سر ما می بارید. خندیدیم: ورطه پرید از خواب ، و نهان ها آوایی افشاندند. ما خاموش ، و بیابان نگران، و افق یک رشته نگاه. بنشستیم، تو چشمت پر دور، من دستم پر تنهایی، و زمین ها پر خواب. خوابیدیم. می گویند: دستی در خوابی گل می چید. تراو
در آ، که کران را برچیدم، خاک زمان رفتم، آب نگر پاشیدم. در سفالینه چشم ، صدبرگ نگه بنشاندم، بنشستم. آیینه شکستم، تا سرشار تو من باشم و من. جامه نهادم. رشته گسستم. زیبایان خندیدند، خواب چرا دادمشان، خوابیدند. غوکی می جست، اندوهش دادم، و نشست. در کشت گمان، هر سبزه لگد کردم. از هر بیشه ، شوری به سبد کردم. بوی تو می آمد، به صدا نیرو، به روان پر دادم، آواز در آ سر دادم. پژواک تو می پیچید، چکه شدم، از بام صدا لغزیدم، و شنیدم. یک هیچ ترا دیدم، و دویدم. آب تجلی تو نوشیدم، و دمیدم. تنها باد
سایه شدم، و صدا کردم: کو مرز پریدن‌ها، دیدن‌ها؟ کو اوج نه من، دره او؟ و ندا آمد: لب بسته بپو. مرغی رفت، تنها بود، پر شد جام شگفت. و ندا آمد: بر تو گوارا باد، تنهایی تنها باد! دستم در کوه سحر او می‌چید، او می‌چید. و ندا آمد: و هجومی از خورشید. از صخره شدم بالا. در هر گام، دنیایی تنهاتر، زیباتر. و ندا آمد: بالاتر، بالاتر! آوازی از ره دور: جنگل‌ها می‌خوانند؟ و ندا آمد: خلوت‌ها می‌آیند. و شیاری ز هراس. و ندا آمد: یادی بود، پیدا شد، پهنه چه زیبا شد! او آمد، پرده ز هم وا باید، درها هم. و ندا آمد: پرها هم. روانه
چه گذشت ؟ - زنبوری پر زد - در پهنه... - وهم. این سو ، آن سو، جویای گلی. - جویای گلی ، آری ، بی ساقه گلی در پهنه خواب ، نوشابه آن.. - اندوه. اندوه نگاه: بیداری چشم، بی برگی دست. - نی. سبدی می کن، سفری در باغ. - باز آمده ام بسیار، و ره آوردم: تیناب تهی. - سفری دیگر، ای دوست، و به باغی دیگر. - بدرود. - بدرود، و به همراهت نیروی هراس. شکپوی
بر آبی چین افتاد ،سیبی به زمین افتاد. گامی ماند. زنجره خواند. همهمه ای : خندید. بزمی بود، برچیدند. خوابی از چشمی بالا رفت. این رهرو تنها رفت ، بی ما رفت. رشته گسست: من پیچم، من تابم. کوزه شکست: من آبم. این سنگ ، پیوندش با من کو ؟ آن زنبور ، پروازش تا من کو؟ نقشی پیدا آیینه کجا؟ این لبخند، لب ها کو؟ موج آمد، دریا کو؟ می بویم، بو آمد. از هر سو، های آمد، هو آمد. من رفتم، او آمد، او آمد. شورم را
من سازم : بندی آواز . برگیرم ، بنوازم. برتارم زخمه لا می زن ، راه فنا می زن من دودم: می پیچم، می لغزم ، نابودم. می سوزم ، می سوزم : فانوس تمنایم . گل کن تو مرا ، و درآ. آیینه شدم ، از روشن و از سایه بری بودم . دیو و پری آمد ، دیو و پری بودم . در بی خبری بودم. قرآن بالای سرم ، بالش من انجیل ، بستر من تورات ، وزبر پوشم اوستا، می بینم خواب: بودایی در نیلوفر آب. هر جا گل های نیایش رست ، من چیدم . دسته گلی دارم ، محراب تو دور از دست: او بالا، من در پست. خوشبو سخنم ، نی ؟ باد بیا می بردم ، بی توشه شدم در کوه کجا ، گل چیدم ، گل خوردم. در رگ ها همهمه ای دارم ، از چشمه خود آبم زن ، آبم زن. و به من یک قطه گوارا کن ، شورم را زیبا کن . باد انگیز ، درهای سخن بشکن ، جا پای صدای می روب. هم دود چرا می بر، هم موج من و ما و شما می بر. ز شبم تا لاله بیرنگی پل بنشان ، زین رویا در چشمم گل بنشان ، گل بنشان. شیطان هم
از خانه بدر ، از کوچه برون، تنهایی ما سوی خدا می رفت. در جاده ، درختان سبز، گل ها وا، شیطان نگران: اندیشه رها می رفت. خار آمد، و بیابان ، و سراب. کوه آمد و ، خواب. آواز پری : مرغی به هوا می رفت؟ - نی ، همزاد گیاهی بود، از پیش گیا می رفت. شب می شد و روز. جایی، شیطان نگران: تنهایی ما می رفت. لب آب
دیشب، لب رود، شیطان زمزمه داشت. شب بود و چراغک بود. شیطان ، تنها، تک بود. باد آمده بود، باران زده بود: شب تر ، گل ها پرپر. بویی نه براه. ناگاه آیینه رود، نقش غمی بنمود: شیطان لب آب. خاک سایه در خواب. زمزمه ای می مرد.بادی می رفت، رازی می برد. نا
باد آمد ، در بگشا، اندوه خدا آورد. خانه بروب ، افشان گل ، پیک آمد ، پیک آمد، مژده ز نا آورد. آب آمد، آب آمد، از دشت خدایان نیز، گل های سیا آورد. ما خفته ، او آمد، خنده شیطان را بر لب ما آورد. مرگ آمد حیرت ما را برد، ترس شما آورد. در خاکی ، صبح آمد، سیب طلا، از باغ طلا آورد. نه به سنگ
در جوی زمان ، در خواب تماشای تو می رویم. سیمای روان ، با شبنم افشان تو می شویم. پرهایم ؟ پرپر شده ام. چشم نویدم ، به نگاهی تر شده ام.این سو نه ، آن سویم. و در آن سوی نگاه ، چیزی را می بینم، چیزی را می جویم. سنگی میشکنم، رازی با نقش تو می گویم. برگ افتاد ، نوشم باد: من زنده به اندوهم. ابری رفت، من کوهم: می پایم. من بادم: می پویم. در دشت دگر ، گل افسوسی چو بروید، می آیم، می بویم. نیایش
دستی افشان ، تا ز سر انگشتانت صد قطره چکد ، هر قطره شود خورشیدی باشد که به صد سوزن نور ، شب ما را بکند روزن روزن. ما بی تاب ، و نیایش بی رنگ . از مهرت لبخندی کن ، بنشان بر لب ما باشد که سرودی خیزد در خورد نیوشیدن تو. ما هسته پنهان تماشاییم. ز تجلی ابری کن ، بفرست ، که ببارد بر سر ما باشد که به شوری بشکافیم ، باشد که ببالیم و به خورشید تو پیوندیم. ما جنگل انبوه دگرگونی. از آتش همرنگی صد اخگر برگیر ، برهم تاب ، برهم پیچ : شلاقی کن ، و بزن بر تن ما باشد که ز خاکستر ما ، در ما، جنگل یکرنگی بدر آرد سر. چشمان بسپردیم ، خوابی لانه گرفت. نم زن بر چهره ما باشد که شکوفا گردد زنبق چشم ، و شود سیراب از تابش تو ، و فرو افتد. بینایی ره گم کرد. یاری کن ، و گره زن نگه ما و خودت با هم باشد که تراود در ما ، همه تو. ما چنگیم: هر تار از ما دردی ، سودایی. زخمه کن از آرامش نامیرا ، ما را بنواز باشد که تهی گردیم ، آکنده شویم از والا نت خاموشی. آیینه شدیم ، ترسیدیم از هر نقش. خود را در ما بفکن. باشد که فرا گیرد هستی ما را ، و دگر نقشی ننشیند در ما. هر سو مرز، هر سو نام. رشته کن از بی شکلی ، گذران از مروارید زمان و مکان باشد که بهم پیوندد همه چیز ، باشد که نماند مرز، که نماند نام. ای دور از دست ! پر تنهایی خسته است. گه گاه ، شوری بوزان باشد که شیار پریدین در تو شود خاموش. هایی
سرچشمه رویش هایی، دریایی، پایان تماشایی. تو تراویدی: باغ جهان تر شد، دیگر شد. صبحی سر زد، مرغی پر زد، یک شاخه شکست : خاموشی هست. خوابم بر بود ، خوابی دیدم: تابش آبی در خواب ، لرزش برگی در آب. این سو تاریکی مرگ ، آن سو زیبایی برگ. اینها چه، آنها چیست، انبوه زمان ها چیست؟ این می شکفد، ترس تماشا دارد. آن می گذرد، وحشت دریا دارد. پرتو محرابی ، می تابی. من هیچم: پیچک خوابی. بر نرده اندوه تو می پیچم. تاریکی پروازی، رویای بی آغازی ، بی موجی ، بی رنگی ، دریای هم آهنگی! هلا
بالا، گل یک روزه نور. پایین، تاریکی باد. بیهوده مپای ، شب از شاخه نخواهد ریخت، و دریچه خدا روشن نیست. از برگ سپهر، شبنم ستارگان خواهد پرید. تو خواهی ماند و هراس بزرگ. ستون نگاه، و پیچک غم. بیهوده مپای. برخیز، که وهم گلی ، زمین را شب کرد. راهی شو، که گردش ماهی، شیار اندوهی در پی خود نهاد. زنجره را بشنو: چه جهان غمناک است، و خدایی نیست، و خدایی هست، و خدایی... بی گاه است، ببوی و برو، و چهره زیبایی در خواب دگر ببین. هنگامی
تاریکی ، پیچک وار ، به چپر ها پیچید، به حناها، افراها. و هنوز ، ما در کشت، در کف داس. ما ماندیم، تا در رشته شب از گرد چپر ها وا شد، فردا شد. روز آمد و رفت. تاریکی ، پیچک وار ، به چپر ها پیچید، به حناها، افراها. و هنوز ، یک خوشه کشت، در خور چیدن نه، یاد رسیدن نه. و هزاران روز، و هزاران بار تاریکی ، پیچک وار ، به چپر ها پیچید، به حناها، افراها. پایان شبی، ما در خواب ، یک خوشه رسید، مرغی چید. آواز پرش بیداری ما : ساقه لرزان پیام. و
- غنچه خواب ؟ آیا می شکفیم ؟ - یک روزی ، بی جنبش برگ. - اینجا؟ - نی ، در دره مرگ. - تاریکی ، تنهایی. - نی ، خلوت زیبایی. - به تماشا چه کسی می آید، چه کسی ما را می بوید؟ - .... - و به بادی پرپر...؟ - ... - و فرودی دیگر؟ - .... | ||||
|
