 |
||||
|
میوه تاریک
باغ باران خورده می نوشید نور . لرزشی در سبزه های تر دوید: او به باغ آمد ، درونش تابناک ، سایه اش در زیر و بم ها ناپدید. شاخه خم می شد به راهش مست بار ، او فراتر از جهان برگ و بر. باغ ، سرشار از تراوش های سبز، او ، درونش سبز تر ، سرشارتر. در سر راهش درختی جان گرفت میوه اش همزاد همرنگ هراس. پرتویی افتاد در پنهان او : دیده بود آن را به خوابی ناشناس. در جنون چیدن از خود دور شد. دست او لرزید ، ترسید از درخت. شور چیدن ترس را از ریشه کند: دست آمد ، میوه را چید از درخت. نزدیک آی
بام را برافکن ، و بتاب ، که خرمن تیرگی اینجاست. بشتاب ، درها را بشکن ، وهم را دو نیمه کن ، که منم هسته این بار سیاه. اندوه مرا بچین ، که رسیده است. دیری است، که خویش را رنجانده ایم ، و روزن آشتی بسته است. مرا بدان سو بر، به صخره برتر من رسان ، که جدا مانده ام. به سرچشمه ناب هایم بردی ، نگین آرامش گم کردم ، و گریه سر دادم. فرسوده راهم ، چادری کو میان شعله و با ، دور از همهمه خوابستان ؟ و مبادا ترس آشفته شود ، که آبشخور جاندار من است. و مبادا غم فرو ریزد، که بلند آسمانه زیبای من است. صدا بزن ، تا هستی بپا خیزد ، گل رنگ بازد، پرنده هوای فراموشی کند. ترا دیدم ، از تنگنای زمان جستم . ترا دیدم ، شور عدم در من گرفت. و بیندیش ، که سودایی مرگم . کنار تو ، زنبق سیرابم. دوست من ، هستی ترس انگیز است. به صخره من ریز، مرا در خود بسای ، که پوشیده از خزه نامم. بروی ، که تری تو ، چهره خواب اندود مرا خوش است. غوغای چشم و ستاره فرو نشست، بمان ، تا شنوده آسمان ها شویم. بدر آ، بی خدایی مرا بیاگن، محراب بی آغازم شو. نزدیک آی، تا من سراسر ((من)) شوم. نیایش
افسانه را چیدیم ، و پلاسیده فکندیم. کنار شنزار ، آفتابی سایه وار ، ما را نواخت. درنگی کردیم. بر لب رود پهناور رمز رویاها را سر بریدیم . ابری رسید ، و ما دیده فرو بستیم. ظلمت شکافت ، زهره را دیدیم ، و به ستیغ بر آمدیم. آذرخشی فرود آمد ، و ما را در ستایش فرو دید. لرزان ، گریستیم. خندان ، گریستیم. رگباری فرو کوفت : از در همدلی بودیم. سیاهی رفت ، سر به آبی آسمان ستودیم ، در خور آسمانها شدیم. سایه را به دره رها کردیم. لبخند را به فراخنای تهی فشاندیم . سکوت ما به هم پیوست ، و ما ما شدیم . تنهایی ما در دشت طلا دامن کشید. آفتاب از چهره ما ترسید . دریافتیم ، و خنده زدیم. نهفتیم و سوختیم. هر چه بهم تر ، تنها تر.، از ستیغ جدا شدیم: من به خاک آمدم،و بنده شدم . تو بالا رفتی، و خدا شدی . همراه
تنها در بی چراغی شب ها می رفتم. دست هایم از یاد مشعل ها تهی شده بود. همه ستاره هایم به تاریکی رفته بود. مشت من ساقه خشک تپش ها را می فشرد. لحظه ام از طنین ریزش پیوند ها پر بود. تنها می رفتم ، می شنوی ؟ تنها. من از شادابی باغ زمرد کودکی براه افتاده بودم. آیینه ها انتظار تصویرم را می کشیدند، درها عبور غمناک مرا می جستند. و من می رفتم ، می رفتم تا در پایان خودم فرو افتم. ناگهان ، تو از بیراهه لحظه ها ، میان دو تاریکی ، به من پیوستی. صدای نفس هایم با طرح دوزخی اندامت در آمیخت: همه تپش هایم از آن تو باد، چهره به شب پیوسته ! همه تپش هایم. من از برگریز سرد ستاره ها گذشته ام تا در خط های عصیانی پیکرت شعله گمشده را بربایم. دستم را به سراسر شب کشیدم ، زمزمه نیایش در بیداری انگشتانم تراوید. خوشه فضا را فشردم، قطره های ستاره در تاریکی درونم درخشید. و سرانجام در آهنگ مه آلود نیایش ترا گم کردم. میان ما سرگردانی بیابان هاست. بی چراغی شب ها ، بستر خاکی غربت ها ، فراموشی آتش هاست. میان ما هزار و یک شب جست و جوهاست. پرچین راز
بیراهه ها رفتی، برده گام ، رهگذر راهی از من تا بی انجام ، مسافر میان سنگینی پلک و جوی سحر ! در باغ نا تمام تو ، ای کودک ! شاخسار زمرد تنها نبود ، بر زمینه هولی می درخشید. در دامنه لالایی ، به چشمه وحشت می رفتی ، بازوانت دو ساحل نا همرنگ شمشیر و نوازش بود. فریب را خندیده ای ، نه لبخند را، نا شناسی را زیسته ای ، نه زیست را. و آن روز ، و آن لحظه ، از خود گریختی ، سر به بیابان یک درخت نهادی ، به بالش یک وهم. در پی چه بودی ، آن هنگام ، در راهی از من تا گوشه گیر ساکت آیینه ، در گذری از میوه تا اضطراب رسیدن ؟ ورطه عطر را بر گل گستردی ، گل را شب کردی ، در شب گل تنها ماندی ، گریستی . همیشه - بهار غم را آب دادی ، فریاد ریشه را در سیاهی فغضا روشن کردی ، بر بت شکوفه شبیخون زدی ، باغبان هول انگیز! و چه از این گویاتر، خوشه شک پروردی. و آن شب ، آن تیره شب ، در زمین بستر بذر گریز افشاندی . و بالین آغاز سفر بود ، پایان سفر بود،دری به فرود،روزنه ای به اوج. گریستی، ((من))بیخبر، برهر جهش در هر آمد، هر رفت. وای((من))، کودک تو،در شب صخره ها،از نیلی بالا چه می خواست؟ چشم انداز حیرت شده بود، پهنه انتظار، ربوده راز گرفته نور. و تو تنهاترین ((من)) بودی. وتونزدیکترین((من)) بودی. وتورساترین ((من)) بودی، ای((من)) سحرگاهی، پنجره ای برخیرگی دنیاها سرانگیز! گردش سایه‌ها
انجیر کهن سر زندگی اش را می گسترد. زمین باران را صدا می زند. گردش ماهی آب را می شیارد. باد می گذرد. چلچله می چرخد. و نگاه من گم می شود. ماهی زنجیری آب است ، و من زنجیری رنج. نگاهت خاک شدنی ، لبخندت پلاسیدنیست. سایه را بر تو افکندم تا بت من شوی. نزدیک تو می آیم ، بوی بیابان می شنوم: به تو می رسم ، تنها می شوم. کنار تو تنهاتر شدم . از تو تا اوج تو ، زندگی من گسترده است . از من تا من ، تو گسترده ای. با تو برخوردم، به راز پرستش پیوستم. از تو براه افتادم ، به جلوه رنج رسیدم. و با این همه ای شفاف ! مرا راهی از تو بدر نیست. زمین باران را صدا می زند ، من تو را. پیکرت زنجیری دستانم می سازم، تا زمان را زندانی کنم. باد می دود ، و خاکستر تلاشم را می برد . چلچله می چرخد. گردش ماهی آب را می شیارد. فواره می جهد : لحظه من پر می شود. گل آئینه
شبنم مهتاب می بارد. دشت سرشار از بخار آبی گل های نیلوفر. می درخشد روی خاک آیینه ای بی طرح . مرز می لغزد ز روی دست. من کجا لغزیده ام در خواب ؟ مانده سرگردان نگاهم در شب آرام آیینه. برگ تصویری نمی افتد در این مرداب. او ، خدای دشت، می پیچد صدایش در بخار دره های دور: مو پریشان های باد! گرد خواب از تن بیفشانید. دانه ای تاریک مانده در نشیب دشت، دانه را در خاک آیینه نهان سازید. مو پریشان های باد از تن بدر آورده تور خواب دانه را در خاک ترد و بی نم آیینه می کارند. او ، خدای دشت، می ریزد صدایش را به جام سبز خاموشی: در عطش می سوزد اکنون دانه تاریک، خاک آیینه کنید از اشک گرم چشمتان سیراب. حوریان چشمه با سر پنجه های سیم می زدایند از بلور دیده دود خواب. ابر چشم حوریان چشمه می بارد. تار و پود خاک می لرزد. می وزد بر نسیم سرد هشیاری. ای خدای دشت نیلوفر! کو کلید نقره درهای بیداری؟ در نشیب شب صدای حوریان چشمه می لغزد: ای در این افسون نهاده پای، چشم ها را کرده سرشار از مه تصویر! باز کن درهای بی روزن تا نهفته پرده ها در رقص عطری مست جان گیرند. - حوریان چشمه ! شویید از نگاهم نقش جادو را. مو پریشان های باد ! برگ های وهم را از شاخه های من فرو ریزید. حوریان و مو پریشان ها هم آوا: او ز روزن های عطر آلود روی خاک لحظه های دور می بیند گلی همرنگ، لذتی تاریک می سوزد نگاهش را. ای خدای دشت نیلوفر! باز گردان رهرو بی تاب را از جاده رویا. - کیست می ریزد فسون در چشمه سار خواب ؟ دست های شب مه آلود است. شعله ای از روی آیینه چو موجی می رود بالا. کیست این آتش تن بی طرح رویایی؟ ای خدای دشت نیلوفر! نیست در من تاب زیبایی. حوریان چشمه درزیر غبار ماه : ای تماشا برده تاب تو! زد جوانه شاخه عریان خواب تو. در شب شفاف او طنین جام تنهایی است. تار و پودش رنج و زیبایی است. در بخار دره های دور می پیچد صدا آرام: او طنین جام تنهایی است. تار و پودش رنج و زیبایی است. رشته گرم نگاهم می رود همراه رود رنگ: من درونم نور- باران قصر سیم کودکی بودم، جوی رویاها گلی می برد. همره آب شتابان، می دویدم مست زیبایی. پنجه ام در مرز بیداری در مه تاریک نومیدی فرو می رفت. ای تپش هایت شده در بستر پندار من پرپر! دور از هم ، در کجا سرگشته می رفتیم ما ، دو شط وحشی آهنگ ، ما ، دو مرغ شاخه اندوه ، ما ، دو موج سرکش همرنگ ؟ مو پریشان های باد از دور دست دشت : تارهای نقش می پیچد به گرد پنجه های او. ای نسیم سرد هشیاری ! دور کن موج نگاهش را از کنار روزن رنگین بیداری. در ته شب حوریان چشمه می خوانند: ریشه های روشنایی می شکافد صخره شب را. زیر چرخ وحشی گردونه خورشید بشکند گر پیکر بی تاب آیینه او چو عطری می پرد از دشت نیلوفر، او. گل بی طرح آیینه. او ، شکوه شبنم رویا. - خواب می بیند نهال شعله گویا تند بادی را. کیست می لغزاند امشب دود را بر چهره مرمر؟ او ، خدای دشت نیلوفر، جام شب را می کند لبریز آوایش: زیر برگ آیینه را پنهان کنید از چشم. مو پریشان های باد با هزاران دامن پر برگ بیکران دشت ها را در نوردیده ، می رسد آهنگشان از مرز خاموشی: ساقه های نور می رویند در تالاب تاریکی. رنگ می بازد شب جادو گم شده آیینه در دود فراموشی. در پس گردونه خورشید ، گردی میرود بالا ز خاکستر. و صدای حوریان و مو پریشان ها می آمیزد با غبار آبی گل های نیلوفر: باز شد درهای بیداری. پای درها لحظه وحشت فرو لغزید. سایه تردید در مرز شب جادو گسست از هم. روزن رویا بخار نور را نوشید. به زمین
افتاد . و چه پژواکی که شنید اهریمن. و چه لرزی که دوید از بن غم تا به بهشت. من در خویش ، و کلاغی لب حوض. خاموشی، و یکی زمزمه ساز. تنه تاریکی ، تبر نقره نور. و گوارایی بی گاه خطا. بوی تباهی ها، گردش زیست. شب دانایی. و جدا ماندم : کو سختی پیکرها، کو بوی زمین، چینه بی بعد پری ها؟ اینک باد، پنجره ام رفته به بی پایان . خونی ریخت، بر سینه من ریگ بیابان باد! چیزی گفت، و زمان ها بر کاج حیاط ، همواره وزید و وزید. اینهم گل اندیشه ، آنهم بت دوست. نی ، که اگر بوی لجن می آید، آنهم غوک ، که دهانش ابدیت خورده است. دیدار دگر، آری : روزن زیبای زمان. ترسید، دستم به زمین آمیخت. هستی لب آیینه نشست، خیره به من : غم نامیرا. بودهی
برگی نه ، شاخی نه ، باغ فنا پیدا شده بود. مرغان مکان خاموش ، این خاموش ، آن خاموش . خاموشی گویا شده بود. آن پهنه چه بود : با میشی ، گرگی همپا شده بود. نقش صدا کم رنگ ، نقش ندا کم رنگ .پرده مگر تا شده بود؟ من رفته ، ما بی ما شده بود. زیبایی تنهاشده بود. هر رودی ، دریا، هر بودی ، بودا شده بود. تا
بالارو ، بالارو. بند نگه بشکن، و هم سیه بشکن. - آمده ام ، آمده ام، بوی دگر می شنوم، باد دگر می گذرد. روی سرم بید دگر، خورشید دگر. - شهر تونی ، شهر تونی ، می شنوی زنگ زمان : قطره چکید. از پی تو ، سایه دوید. شهر تو در کوی فراترها ، دره دیگرها. - آمده ام، آمده ام، می لغزد صخره سخت، می شنوم آواز درخت. - شهر تونی ، شهر تونی ، خسته چرا بال عقاب؟ و زمین تشنه خواب؟ و چرا روییدن، روییدن، رمزی را بوییدن؟ شهر تو رنگش دیگر. خاکش ، سنگش دیگر. - آمده ام ، آمده ام، بسته نه دروازه نه در، جن ها هر سو بگذر. و خدایان هر افسانه که هست. و نه چشمی نگران، و نه نامی ز پرست. - شهر تونی ، شهر تونی ، در کف ها کاسه زیبایی، بر لبها تلخی دانایی. شهر تو در جای دگر ، ره می بر با پای دگر. - آمده ام، آمده ام ، پنجره ها می شکفند. کوچه فرو رفته به بی سویی، بی هایی، بی هویی. - شهر تونی ، شهر تونی ، در وزش خاموشی ، سیماها در دود فراموشی. شهر ترا نام دگر، خسته نه ای ، گام دگر. - آمده ام، آمده ام، درها رهگذر باد عدم. خانه ز خود وارسته ، جام دویی بشکسته. سایه یک روی زمین، روی زمان. - شهر تونی این و نه آن. شهر تو گم نشود ، پیدا نشود. | ||||
|
