 |
||||
|
…
رویا زدگی شکست : پهنه به سایه فرو بود. آن برتر
به کنار تپه شب رسید. با طنین روشن پایش آیینه فضا شکست. دستم را در تاریکی اندوهی بالا بردم و کهکشان تهی تنهایی را نشان دادم، شهاب نگاهش مرده بود. غبار کاروان ها را نشان دادم و تابش بیراهه ها و بیکران ریگستان سکوت را، و او پیکره اش خاموشی بود. لالایی اندوهی بر ما وزید. تراوش سیاه نگاهش با زمزمه سبز علف ها آمیخت. و ناگاه از آتش لب هایش جرقه لبخندی پرید. در ته چشمانش ، تپه شب فرو ریخت . و من، در شکوه تماشا، فراموشی صدا بودم. آوای گیاه
از شب ریشه سر چشمه گرفتم ، و به گرداب آفتاب ریختم. ای نزدیک
در نهفته ترین باغ ها ، دستم میوه چید. و اینک ، شاخه نزدیک ! از سر انگشتم پروا مکن. بی تابی انگشتانم شور ربایش نیست ، عطش آشنایی است. درخشش میوه ! درخشان تر. وسوسه چیدن در فراموشی دستم پوسید. دورترین آب ریزش خود را به راهم فشاند. پنهان ترین سنگ سایه اش را به پایم ریخت. و من ، شاخه نزدیک ! از آب گذشتم ، از سایه بدر رفتم. رفتم ، غرورم را بر ستیغ عقاب- آشیان شکستم و اینک ، در خمیدگی فروتنی، به پای تو مانده ام. خم شو ، شاخه نزدیک! ای همه سیماها
در سرای ما زمزمه ای ، در کوچه ما آوازی نیست. شب، گلدان پنجره ما را ربوده است. پرده ما ، در وحشت نوسان خشکیده است. اینجا، ای همه لب ها ! لبخندی ابهام جهان را پهنا می دهد. پرتو فانوس ما ، در نیمه راه ، میان ما و شب هستی مرده است. ستون های مهتابی ما را ، پیچک اندیشه فرو بلعیده است. اینجا نقش گلیمی ، و آنجا نرده ای ، ما را از آستانه ما بدر برده است. ای همه هشیاران ! بر چه باغی در نگشودیم ، که عطر فریبی به تالار نهفته ما نریخت ؟ ای همه کودکی ها ! بر چه سبزه ای ندویویم، که شبنم اندوهی بر ما نفشاند ؟ غبار آلوده راهی از فسانه به خورشیدیم. ای همه خستگان ! در کجا شهپر ما ، از سبکبالی پروانه نشان خواهد گرفت ؟ ستاره زهر از چاه افق بر آمد. کنار نرده مهتابی ما ، کودکی بر پرتگاه وزش ها می گرید. در چه دیاری آیا ، اشک ما در مرز دیگر مهتابی خواهد چکید؟ ای همه سیماها ! در خورشیدی دیگر، خورشیدی دیگر. برتر از پرواز
دریچه باز قفس بر تازگی باغ ها سر انگیز است. اما ، بال از جنبش رسته است. وسوسه چمن ها بیهوده است. میان پرنده و پرواز ، فراموشی بال و پر است. در چشم پرنده قطره بینایی است : ساقه به بالا می رود . میوه فرو می افتد.دگرگونی غمناک است. نور ، آلودگی است. نوسان ، آلودگی است. رفتن ، آلودگی. پرنده در خواب بال و پرش تنها مانده است. چشمانش پرتوی میوه ها را می راند. سرودش بر زیر وبم شاخه ها پیشی گرفته است. سرشاری اش قفس را می لرزاند. نسیم ، هوا را می شکند: دریچه قفس بی تاب است. [ شنبه 1390/03/21 ] [ 18:15 ] [ محمد مرفه ]
آرشیو نظرات
بی تار و پود
در بیداری لحظه‌ها پیکرم کنار نهر خروشان لغزید. مرغی روشن فرود آمد و لبخند گیج مرا برچید و پرید. ابری پیدا شد و بخار سرشکم را در شتاب شفافش نوشید. نسیمی برهنه و بی پایان سرکرد و خطوط چهره ام را آشفت و گذشت. درختی تابان پیکرم را در ریشه سیاهش بلعید. طوفانی سررسید و جاپایم را ربود. نگاهی به روی نهر خروشان خم شد: تصویری شکست. خیالی از هم گسیخت. [ شنبه 1390/03/21 ] [ 18:15 ] [ محمد مرفه ]
آرشیو نظرات
بیراهه‌ای در آفتاب
ای کرانه ما ! خنده گلی در خواب ، دست پارو زن ما را بسته است. در پی صبحی بی خورشیدیم، با هجوم گل ها چکنیم ؟ جویای شبانه نابیم، با شبیخون روزن ها چکنیم؟ آن سوی باغ ، دست ما به میوه بالا نرسید. وزیدیم، و دریچه به آیینه گشود. به درون شدیم، و شبستان ما را نشناخت. به خاک افتادیم ، و چهره ما نقش او به زمین نهاد. تاریکی محراب ، آکنده ماست. سقف از ما لبریز، دیوار از ما، ایوان از ما. از لبخند ، تا سردی سنگ : خاموشی غم. از کودکی ما ، تا این نسیم : شکوفه - باران فریب. برگردیم ، که میان ما و گلبرگ ، گرداب شکفتن است. موج برون به صخره ما نمی رسد. ما جدا افتاده ایم ، و ستاره همدردی از شب هستی سر می زند. ما می رویم ، و آیا در پی ما ، یادی از درها خواهد گذشت ؟ ما می گذریم ، و آیا غمی بر جای ما ، در سایه ها خواهد نشست؟ برویم از سایه نی ، شایدجایی ، ساقه آخرین ، گل برتر را در سبد ما افکند. تارا
از تارم فرود آمدم ، کنار برکه رسیدم. ستاره ای در خواب طلایی ماهیان افتاد.رشته عطری گسست. آب از سایه افسوسی پر شد. موجی غم را به لرزش نی ها داد. غم را از لرزش نی ها چیدم، به تارم بر آمدم، به آیینه رسیدم. غم از دستم در آیینه رها شد: خواب آیینه شکست. از تارم فرود آمدم ، میان برکه و آیینه ، گویا گریستم. خوابی در هیاهو
آبی بلند را می اندیشم ، و هیاهوی سبز پایین را. ترسان از سایه خویش ، به نی زار آمده ام. تهی بالا را می ترساند ، و خنجر برگ ها به روان فرو می رود. دشمنی کو ، تا مرا از من برکند ؟ نفرین به زیست : تپش کور ! دچار بودن گشتم ، و شبیخونی بود. نفرین ! هستی مرا برچین ، ای ندانم چه خدایی موهوم! نیزه من ، مرمر بس تن را شکافت و چه سود ، که این غم را نتواند سینه درید. نفرین به زیست : دلهره شیرین ! نیزه ام - یار بیراهه های خطر - را تن می شکنم. صدای شکست ، در تهی حادثه می پیچد . نی ها بهم می ساید. ترنم سبز می شکافد: نگاه زنی ، چون خوابی گوارا، به چشمانم می نشیند. ترس بی سلاح مرا از پا می فکند. من - نیزه دار کهن - آتش می شوم. او - دشمن زیبا- شبنم نوازش می افشاند. دستم را می گیرد و ما - دو مردم روزگاران کهن- می گذریم. به نی ها تن می ساییم، و به لالایی سبزشان ، گهواره روان را نوسان می دهیم. آبی بلند ، خلوت ما را می آراید. در سفر آن سوها
ایوان تهی است ، و باغ از یاد مسافر سرشار. در دره آفتاب ، سر برگرفته ای: کنار بالش تو ، بید سایه فکن از پا در آمده است. دوری، تو از آن سوی شقایق دوری. در خیرگی بوته ها ، کو سایه لبخندی که گذر کند ؟ از شکاف اندیشه ، کو نسیمی که درون آید ؟ سنگریزه رود ، برگونه تو می لغزد. شبنم جنگل دور، سیمای ترا می رباید. ترا از تو ربوده اند، و این تنهایی ژرف است. می گریی، و در بیراهه زمزمه ای سرگردان می شوی. دروگران پگاه
پنجره را به پهنای جهان می گشایم: جاده تهی است. درخت گرانبار شب است. ساقه نمی لرزد، آب از رفتن خسته است : تو نیستی ، نوسان نیست. تو نیستی، و تپیدن گردابی است. تو نیستی ، و غریو رودها گویا نیست، و دره ها ناخواناست. می آیی: شب از چهره ها برمی خیزد، راز از هستی می پرد. می روی: چمن تاریک می شود، جوشش چشمه می شکند. چشمانت را می بندی : ابهام به علف می پیچد. سیمای تو می وزد، و آب بیدار می شود. می گذری ، و آیینه نفس می کشد. جاده تهی است. تو باز نخواهی گشت ، و چشمم به راه تو نیست. پگاه ، دروگران از جاده روبرو سر می رسند: رسیدگی خوشه هایم را به رویا دیده اند. دیاری دیگر
میان لحظه و خاک ، ساقه گرانبار هراسی نیست. همراه! ما به ابدیت گل ها پیوسته ایم. تابش چشمانت را به ریگ و ستاره سپار: تراوش رمزی در شیار تماشا نیست. نه در این خاک رس نشانه ترس و نه بر لاجورد بالا نقش شگفت. در صدای پرنده فروشو. اضطراب بال و پری سیمای ترا سایه نمی کند. در پرواز عقاب تصویر ورطه نمی افتد. سیاهی خاری میان چشم و تماشا نمی گذرد. و فراتر: میان خوشه و خورشید نهیب داس از هم درید. میان لبخند و لب خنجر زمان در هم شکست. راه واره
دریا کنار از صدف های تهی پوشیده است. جویندگان مروارید . به کرانه های دیگر رفته اند. پوچی جست و جو بر ماسه ها نقش است. صدا نیست . دریا - پریان مدهوشند . آب از نفس افتاده است. لحظه من در راه است. و امشب - بشنوید از من - امشب ، آب اسطوره ای را به خاک ارمغان خواهد کرد. امشب ، سری از تیرگی انتظار بدر خواهد آمد. امشب ، لبخندی به فراترها خواهد ریخت. بی هیچ صدا ، زورقی تابان ، شب آبها را خواهد شکافت. زورق رانان توانا ، که سایه اش بر رفت و آمد من افتاده است ، که چشمانش گام مرا روشن می کند، که دستانش تردید مرا می شکند، پارو زنان ، از آن سوی هراس من خواهد رسید. گریان ، به پیشوازش خواهم شتافت. در پرتوی یک رنگی ، مروارید بزرگ را در کف من خواهد نهاد. روزنه‌ای به رنگ
در شب تردید من ، برگ نگاه ! می روی با موج خاموشی کجا؟ ریشه ام از هوشیاری خورده آب: من کجا، خاک فراموشی کجا. دور بود از سبزه زار رنگ ها زورق بستر فراز موج خواب. پرتویی آیینه را لبریز کرد: طرح من آلوده شد با آفتاب. اندهی خم شد فراز شط نور: چشم من در آب می بیند مرا. سایه ترسی به ره لغزید و رفت. جویباری خواب می بیند مرا. در نسیم لغزشی رفتم به راه، راه، نقش پای من از یاد برد. سرگذشت من به لب ها ره نیافت: ریگ باد آورده ای را باد برد. | ||||
|
